اينها نه تنها به هيچ مرتبه اي از عرفان نرسيده اند؛ بلكه به درجات حيواني سقوط كرده اند؛ زيرا عبادت رمز كمال انسانيت است و هر چه يقين و عرفان انسان بيشتر باشد، عبادت او از اوج بيشتري برخوردار خواهد بود؛ همان گونه كه اين امر در عبادت ها و نمازهاي حضرت علي (ع) پيشواي عارفان جلوه گر بوده است. اين ها گمراهاني اند كه گمان مي كنند معرفتي پيدا كرده اند؛ در حالي كه هم خود و هم ديگران را فريب داده و گمراه مي كنند. آنان نزديكي و فناي في الله را جهت توجيه بي توجهي خود نسبت به عبادات همچون نماز، روزه و... مطرح مي كنند و مي گويند:



[ صفحه 120]



اين عبادات قشري است و ما به باطن و لب آن نائل گشته ايم!! اين سخني پوچ و بي معنا است؛ زيرا هر يك از مراتب وجود انسان اعم از جسم و روح حظي از عبادت دارد و عابد حقيقي با تمام وجود، نيايشگر حق و حافظ ظاهر و باطن شريعت است. شيخ صدوق در «باب حادي عشر» اين گرايش ها را شرك به خدا مي داند.

عرفان و شناخت واقعي، بنده را لحظه به لحظه مطيع تر مي كند؛ به طوري كه از عبادت و نيايش هاي خود لذت وافري مي برد. چنين عاشق عابدي، گاهي يك شب را به ركوع و شبي ديگر را به سجود و... مي گذراند و هرگز خسته و ملول نمي شود و نمي تواند غذاي معنوي و روحي عبادت و عشق به الله را ترك كند.