خداوند مي فرمايد: «و أقم الصلاة ان الصلاة تنهي عن الفحشاء و المنكر و لذكر الله أكبر» [1] ؛ «و نماز را بر پا دار، كه نماز [انسان را] از كار زشت و ناپسند باز مي دارد، و قطعا ياد خدا بالاتر است». بر اساس اين آيه، نماز بدان جهت تشريع شده كه آدمي خود را فراموش نكند و بداند كه بنده خدا است. در نتيجه در محضر او معصيت نكند و از دستوراتش تخلف نورزد و هميشه عبادتش كند.



[ صفحه 104]



با خواندن نماز، يك صفت روحي در انسان حاصل مي شود (مثل ملكه عدالت) كه او را از فحشا و منكر باز مي دارد و تنفري نسبت به فحشا و منكر در او ايجاد مي شود.

اگر كسي هر روز پنج بار نماز بخواند، اذكار آن را تكرار كند، از خدا استعانت بجويد، اقرار به وحدانيت خداوند كند، به روز جزا و قيامت توجه نمايد و از او هدايت خودش را درخواست كند به خصوص با توجه به مقدمات نماز، مانند لباس كه بايد پاك و حلال باشد و مكان نمازگزار نبايد غصبي باشد، آب غسل و وضو بايد حلال باشد و... در اين صورت آيا نبايد نتيجه آن دوري از فحشا و منكرات باشد! در روايتي از حضرت علي (ع) وارد شده است: «سمعت رسول الله (ص) يقول انما منزلة الصلوات الخمس لا متي كنهر جار علي باب احدكم فما ظن احدكم لو كان في جسده درن ثم اغتسل في ذلك النهر خمس مرات في اليوم اكان يبقي في جسده درن فكذلك و الله الصلوات الخمس لامتي [2] »؛ «نمازهاي پنج گانه، مثل نهر آبي است كه از كنار خانه انسان بگذرد و انسان روزي پنج بار در آن نهر خود را شست و شو دهد». آيا كسي كه در روز پنج بار در نهر آبي خود را شست و شو بدهد، با كسي كه اصلا رنگ آب را نبيند، در يك حالت هستند؟ البته بايد توجه كرد كه تأثير نماز براي دوري از فحشا و منكرات، به نحو اقتضا است؛ يعني، نماز تنها نهي مي كند، نه اين كه مانع گناه شود. نماز به انسان هشدار مي دهد و وجدان



[ صفحه 105]



نمازگزار را دائما مخاطب قرار داده و او را از بدي ها نهي مي كند.