اين كه نوجوان را چگونه بايد به سوي مقصد مورد نظر جلب كرد سئوالي است كه پاسخ قاطع و نسخه وار ندارد. پاسخ آن بستگي دارد به آگاهي از نوع شخصيت نوجوان و درباره هر كدام از آنها به يك گونه بايد عمل كرد.

شخصيت نوجوان بر اساس نظر روانشناسان تربيت از تيپ هاي گوناگوني است مثل:

شخصيت خودكار، شخصيت سازش پذير، شخصيت بدگمان، افتاده، مبارز طلب، تعديل نيافته، ماجراجو، مشتاق و اخلاقي و... با هر كدام آنها به يك گونه بايد برخورد داشت. اما در رابطه با همه آنها اجراي اين ضوابط و اتخاذ مواضع زير داراي نقشي سازنده و جهت دهنده است:

- قاعده محبت و اعلام اين سخن غرورآميز كه خوشحالم چون تو پسري نمازخوان دارم.

- قاعده تشويق از طريق ذكر فضايل و پاداش هاي عملي روا و مناسب در اسلام چون عمل نماز

- قاعده ستايش عملي ديگران بدون به رخ كشيدن و تحقير او

- قاعده روحيه دادن از طريق اين عبارات كه تو را نوراني تر و شاداب تر مي بينم.

- آراستن ظاهر مثل تهيه جاي مناسب براي نماز، جانمازي زيبا، سر و وضع و حالت دادن و...



[ صفحه 45]



- آسان گيري بر نوجوان و مراقبت بر او كه خود را در عبادت خسته نكند و سطح توقع او در امر عبادت بالا نرود كه خسته شدگان امروز از كثرت عبادت، تاركان صلوة فرداي ما را تشكيل مي دهند. و در اين زمينه از امام صادق (ع) سخني آمده است: كُنْتُ شابا فَاْجْتَهَدْتُ فِي الْعِباَده... جوان بودم و در عبادت كوشا، همگام با پدر شب زنده داري مي كردم و به نماز شب مي ايستادم، شبي پدرم به من رو كرد و فرمود: پسر تو جواني، بخواب، هنگامي كه خداي از جواني راضي باشد به او همان اجر سالمندان را خواهد داد.. [1] .

البته روش هاي تجسّمي، تصويري، عرضه و نمايش، و اجراي برنامه هائي از اين قبيل در تلويزيون و ديگر عرصه ها، خود را در اين زمينه نقش فوق العاده دارند و در ايجاد رغبت و جلب نوجوان مؤثرند به ويژه كه بر مبناي قاعده هدايت عواطف باشند و تحريكي هم از اين بابت داشته باشند.