مي دانيم نوجوان در دوستي آسان پذير، افراطي و اسير رفاقت است. و اين حالت از سنين اول نوجواني آغاز مي شود، بگونه اي كه سن 11 را سن رفاقت بازي خوانده اند. [1] دوست و معاشر اصولاً در جان و دل انسان اثر مي گذارد و حتي باور و ايمان او را تحت تأثير قرار مي دهد (اَلْمَرءُ عَلي دينِ خليله و قَرينهِ) [2] و تأثير آن در اين مرحله شديد است تا حدي كه به گفته هلن دوچ: آنها خود را براي دوست به زحمت مي اندازند و البته چنين حالتي در دختران شديدتر است. [3] .

معاشرت ها همانگونه كه عامل مصونيت اخلاقي هستند در مواردي عامل فساد و انحراف مي گردند. اگر بتوانيم شرايطي فراهم سازيم كه او را با دوستان و معاشران مذهبي و تربيت يافته همدم سازيم خود بخشي مهم از اين راه طولاني و عظيم تربيت مذهبي او را طي كرده ايم.



[ صفحه 38]



نقش گروه همسالان در سه مرحله از شرايط حيات از نقش پدر و مادر هم بيشتر است، از جمله در سنين بلوغ و نوجواني... [4] چه بسيار از نوجوانان كه خود را كاملاً با دوستان خود همگون مي كنند و بر اساس آن يا ساخته و پرداخته مي شوند و يا خاندان نبوت خود را گم مي كنند!