در اين جنبه هم از علل و عوامل بسياري مي توان نام برد كه مهمترين آنها عبارتند از:

- عدم ايجاد عادت در او به نماز از دوران خردسالي بدان حساب



[ صفحه 27]



كه هنوز وقت نماز او نشده.

- عدم دعوت او به نماز در شرايط كنوني و كار و برنامه او را در اختيار خود او قرار دادن.

- دعوت او به نماز از روي خشونت و قهر و عقده سازي و آزرده ساختن او.

- سلب اعتماد او از روحانيت خانواده و احساس رياكاري در والدين و يا تقدّس خشك و تحجّر در آنان.

- احساس اين مسئله كه والدين او ستمكارند و عبادتشان تلاشي بي حاصل است.

- احساس آزادگي از گذشته زندگي خود و احساس فشار و زور از دعوت به عبادت در گذشته.

- آلودگي در غذاي خانواده از نظر طيّب بودن كه رابطه اي است بين غذاي طيّب و عبادت و عمل صالح (يا اَيُهاَ الرُسُل كُلُوا مِنَّ الطَّيِباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً) [1]