در اين زمينه از علل و عواملي بسيار مي توان سخن گفت كه شناخته ترين آنها بدين قرارند:

- ناداني از اهميت مسئله، عدم درك تعليم مذهبي و ارزش آن، ناآشنائي به وظيفه و تكليف...

- تنبلي و تن پروري، به ويژه كه برخي از آنان در نوجواني احساس لَختي كرده و دائماً در گوشه اي لميده اند.

- غفلت و مسامحه كاري و اوقات را بي حساب گذراندن و اتلاف وقت تا قضاي نماز.

- بي حالي و رخوت، بي حوصلگي، كه آن نيز نشانه اي از عدم درك لذت ارتباط با خداست.

- اثبات وجود و نشان دادن اين كه كسي است و مي تواند ياغي و عاصي باشد.

- احساس گناه از لغزش گذشته و اين تصور كه آب از سر ما گذشته، ديگر نماز را چه فايده اي است!

- و بالاخره عدم عادت به عبادت و در نتيجه نداشتن روحيه لازم براي اين برنامه.