با اين مقدمه پايه گذاري هاي فكري نسبتاً طولاني و به عنوان نتيجه گيري ها از مباحث فوق بايد گفت: اين مجموعه ايجاب مي كند نوجوان، به سوي نماز روي آورد. حتي اگر نماز به قصد قربت هم نباشد لااقل براي تأمين سلامت جسم، ذهن و روان، امري واجب و ضروري است.

ايمان ستوني است كه آدمي را در طوفان زندگي و در موارد تزلزل دروني تكيه گاه است و يا ايمان به خدا و مذهب همانند عصائي است كه آدمي را از افتادن و مغلوب شدن نگاه مي دارد... بر اساس تجارب و بررسيهاي روانشناسان، حتي آنها كه پاي بند به مذهب نيستند و آنكس كه به قدرت بينهايتي در اين جهان وسيع و دشوار خود را متصل نبيند همانند غريقي است در اقيانوسي بي پايان و يا بلاتكليفي است كه در درياي شك و ترديد دست و پا مي زند. به گفته ي عالمي او هر روز و هر ساعت عقيده اي دارد، با خود و طبيعت و با اهل دنيا پيوسته در جدال و كشمكش است. [1] .

اعتقاد به خدا عامل حل بسياري از تضادها و درگيري هاي فكري، موجبي براي حل و رفع كشمكش هاي دروني و سببي براي دستيابي به آرامش است. به گفته اليزابت گوج اگر خدا را از بين ببري مسئله خود را حل نكرده اي، بلكه خود را تنها



[ صفحه 23]



گذاشته اي، آن هم در يك تنهائي مخوف و ترسناك. [2] در بينش قرآني ياد خدا مايه آرامش دلهاست (اَلا بِذِكر اللَّه تَطْمَئِنُ الْقُلُوب). [3] .

تربيت ديني در نوجواني، توجه دادن او به نماز و عبادت، ايجاد رابطه انس بين او و خدا، نه تنها احساسات مذهبي او را اقناع مي كند، بلكه تمايلات طبيعي و هواهاي نفساني او را هم مهار كرده و رفتار او را تحت كنترل در مي آورد. و از همه آنها مهمتر اينكه احساس رنج دروني، فشار عاطفي، نگراني، ترس، آشفتگي، احساس گناه شديد را كه از ويژگي هاي اين دوره است [4] از بين مي برد.