نوجواني سن مباحث بي پايان فلسفي، ديني، سياسي و ادبي است. او با الفاظ بازي مي كند و اغلب استدلال منطقي و قياس صوري را مورد سوء استفاده قرار مي دهد و امري را به عنوان حقيقت اثبات مي كند و نتيجه مي گيرد. [1] .

او سعي دارد مسائل خود را از روي دليل و برهان حل كند و اين بر خلاف روش گذشته است كه اصرار داشت از راه زور و



[ صفحه 15]



لجبازي به پيش رود. البته ترقي قدرت استدلال و برهان بستگي دارد با اكتشاف افكار عمومي كه در سنين 14 بروز مي كند. آنگاه در نتيجه اكتشاف روابط منطقي بين اين افكار، از قبيل امكان رسيدن از اصول ساده به براهين رياضي و رجوع از علم حساب به محاسبات جبري، قدرت تجريدي فكري حاصل مي شود. [2] .

او آمرانه استدلال و اثبات مي كند، آراء او همه نو هستند، به آن آراء چنان بستگي دارد كه كاشفي به اولين كشف خود. [3] ولي اين نكته را ناگفته نگذاريم كه آنها در عين جديد بودن نپخته و خامند، از استحكام خوبي برخوردار نيستند و با اين حال، اين بيداري آغازي براي سازندگي و رشد است.