شايد در هيچ مرحله اي از رشد، آدمي بدين ميزان كه در دوران نوجواني است خواستار پيشرفت و تعالي نباشد. او مي خواهد شرايط و امكاناتي پديد آيد، كه حتي كار نكرده و زحمت نكشيده او به مرحله آقائي رسد و در اين راه تا سر حدّ بي نهايت به پيش رود. هيچ عظمت و علوّي نيست كه او ببيند و خواستار آن نشود.

ايده آل جوئي و كمال طلبي در او به صورتي است كه تدريجاً مطلق گرا مي شود و هر چيز را در حد كمال خود خواستار مي گردد. و يكي از علل عمده مخالفت نوجوانان با والدين و مربيان، و تخطئه كردن عمل و رفتار آنها، و يادآوري در مورد آنها كه آنان عادل نيستند همين مسئله است. آنها در اين سنين رفتار بزرگتران را زير ذره بين قرار مي دهند و اگر آن را موفق معيارهاي خود نيابند از آنان روي بر مي گردانند.