«كعبه، جهتي است كه رو به آن به نماز مي ايستند، و فقط يك جهت است. در اطراف كعبه، حركت مؤمنان بي وقفه جريان دارد. اين حركت فقط در پنج نوبت براي اداي نماز، قطع مي شود. مسلمانان همه جا در يك خط به نماز مي ايستند، در حالي كه شانه به شانه و نزديك به هم ايستاده اند؛ گويي ديواري را تشكيل مي دهند كه هيچ شكافي ندارد. به نظر مي رسد كه صدرالاسلام (سينه ي اسلام) هر روز به شكل سمبليك، تكرار مي شود.

نمازگزاران، هم چون شاهد و ناظري بر ايمان مشترك و واحد، در حالي كه شانه به شانه در صفوفي ممتد، بدون گذاشتن فضاي خالي ميانشان، مي ايستند، يك بار ديگر وحدت و يكپارچگي خويش را تأكيد مي كنند. تنها در اين مكان و در اين زمان، جامعه كامل ترين شكل خود را مي يابد؛ زيرا پيرامون حرم مركزي، كعبه تنها نقطه ي عالم است كه در آن جا نمازگزاران در حلقه دايره به نماز مي ايستند. اين جا، آسمان و زمين در نقطه اي حول يك محور عمودي با هم پيوند برقرار مي كنند. اين عمود به نوبه ي خود به مطلقي، دست نيافتني اشاره مي كند، و در پايين- در يك جهان خاكي- حلقه بسته مي شود، و به شكل كامل يعني دايره درمي آيد». [1] .