«بدان كه از اول نماز شب تا به وقت بام، دوازده ساعت است، رب العالمين (جل جلاله و تقدست اسمائه) هر ساعتي [را] وقت وظيفه ي طاعت فرقتي از فرق اهل خدمت ساخته:

اول ساعت از ساعات شب، وقت عبادت و طاعت پريان بود؛ صف ها بركشند و به خدمت بايستند.

دوم ساعت، وقت نماز جانوران اهل دريا بود.

سوم ساعت، وقت نماز خلقان زيرزمين بود.



[ صفحه 64]



چهارم ساعت، وقت نماز صابران بود.

پنجم، وقت نماز فريشتگان خدا بود.

ششم، وقت نماز و تسبيح ابر و ميغ بود.

هفتم، وقت آرام خلايق و تفكر اهل حضرت بود.

هشتم، وقت آرايش بهشت و تعريف جنات عدن بود.

نهم، وقت نماز كرام الكاتبين [1] بود.

دهم، آن ساعت است كه درهاي آسمان بگشايند و مقربان به درها برآيند، و زجل [2] تسبيح و صياح [3] تهليل [4] و اصوات تكبير و نغمات ذكر ايشان عالم قدس بگيرد، اندر اين ساعت هر كه از خداوند (جل جلاله) حاجتي خواهد اجابت يابد.

يازدهم، وقت انتشار بركات بود بر زمين، كه ودايع راحت و بدايع قدرت در جوهر زمين، تعبيه كنند.

و ساعت دوازدهم كه نسيم سحر از مطلع خويش، عاشق وار، نفس سرد برآرد، آن ساعت وقت نياز دوستان بود، و ساعت راز محبان، و هنگام ناز عاشقان. آن ساعت درهاي بهشت، گشاده و آن باد سحرگاهي با آن لطافت و راحت و لذت از جانب جنات عدن، روان.

[و در اين معني] داوود پيغامبر عليه السلام از جبرئيل پرسيد كه: اندر شب، كدام وقت فاضل تر؟ گفت: ندانم، لكن هر شب به وقت سحر، عرش ملك بر خود



[ صفحه 65]



بجنبد.» [5] .