«و اول كسي كه نماز خفتن كرد چهار ركعت، موسي كليم بود. چون اجلش با شعيب به سر آمد و زمدين به در آمد، قصد مسكن و انديشه ي وطن خويش كرد. چون منزل چند برفت شبي آمد وي را در پيش، كه دامن



[ صفحه 63]



ظلمت در آفاق كشيده، و بادي عاصف [1] برخاسته، و باران و رعد و برق درهم پيوسته، و عيالش را درد زه [2] خاسته. و در همه عالم يك چراغ برافروخته. آخر نظري كرد به جانب طور، و بديد آن شعاع نور، و بشنيد نداي خداي غفور، كه: اني انا الله.

موسي را چهار غم بود: غم عيال و فرزند و برادر و دشمن. فرمان آمد كه: يا موسي! غم مخور و اندوه مبر، كه رهاننده از غمان و بازبرنده ي اندهان منم. موسي برخاست اندر آن ساعت و چهار ركعت نماز كرد، شكر آن چهار نعمت را.

اشارت است به بنده ي مؤمن كه: چون اين چهار ركعت نماز بگزارد به شرط وفا و صدق و صفا، شغل [3] عيال و فرزند وي كفايت كند، و بر دشمن، ظفر دهد و از غم و اندوهان برهاند.» [4] .