حضرت آيةالله مرعشي نجفي اعلي الله مقامه مي گويد:

در راه زيارت عسكريين عليهماالسلام (امام هادي و عسكري) و در جاده اي كه به امامزاده سيد محمد عليه السلام منتهي مي شود راه را گم كردم و در اثر شدت تشنگي و گرسنگي از زندگي مأيوس شده، به حالت بيهوشي روي زمين افتادم. ناگهان چشم باز كردم، ديدم سرم در دامن شخص بزرگواري است. آن شخص به من آب گوارايي داد كه مانندش را در عمر خود نچشيده بودم. بعد از آن، سفره اش را باز كرد، و در ميان آن دو يا سه عدد قرص نان بود كه از آنها نيز خوردم. آنگاه به من فرمود: اي سيد! قصد كجا را داري؟ گفتم: حرم مطهر سيد محمد.

فرمود: اين حرم سيد محمد است.

نگاه كردم ديدم در زير بقعه ي سيد محمد قرار داريم، در حالي كه من در قادسيه گم شده بودم و مسافت زيادي بين آنجا و حرم امامزاده سيد محمد وجود دارد.

در مدتي كه با آن شخص بزرگوار بودم، بهره هاي فراواني نصيبم شد و مرا به انجام چندين عمل سفارش كرد؛ از جمله: تلاوت قرآن كريم... و تسبيح فاطمه ي زهرا عليهاالسلام و... ولي به ذهنم خطور نكرد اين آقا كيست، مگر زماني كه از نظرم غايب شد.



[ صفحه 105]