زاهد عابد، سيد بن طاووس حلي رحمه الله گويد:

صفوان روايت كند كه محمد بن علي حلبي در روز جمعه بر حضرت صادق عليه السلام وارد شد و به حضرت عرض كرد: برترين كاري را كه مي توان در چنين روزي انجام داد، به من بياموز!

حضرت فرمود: اي محمد! من كسي را بزرگ تر از فاطمه عليهاالسلام نزد رسول خدا نمي شناسم و كاري را برتر از آنچه كه پدرش حضرت محمد بن عبدالله عليهاالسلام به او آموخت، نمي دانم.

آن حضرت صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: صبح روز جمعه غسل كند و قدم هايش را صاف و مرتب بگذارد، دو نماز دو ركعتي بخواند؛ د رنماز اول در ركعت اول پس از حمد پنجاه مرتبه سوره ي «توحيد» و در ركعت دوم پس از حمد پنجاه مرتبه سوره ي «و العاديات» و در نماز دوم در ركعت اول پس از حمد پنجاه مرتبه سوره ي «اذا زلزلت الارض» و در ركعت دوم پس از حمد پنجاه مرتبه سوره ي «اذا جاء نصر الله»- كه اين سوره



[ صفحه 81]



آخرين سوره اي است كه بر آن حضرت نازل شد- و پس از فراغت از نماز اين دعا را بخواند:

«الهي و سيدي من تهيأ او تعبأ او اعد او استعد لوفادة الي مخلوق رجاء رفده و فوائده و نائله و فواضله و جوايزه فاليك يا الهي كانت تهيئتي و تعبيتي و اعدادي و استعدادي رجاء رفدك و معروفك و نائلك و جوائزك فلا تحرمني ذلك، يا من لا يخيب عليه مسألة السائل و لا تنقصه عطية نائل فاني لم آتك بعمل صالح قدمته و لا شفاعة مخلوق رجوته، اتقرب اليك بشفاعة محمد و اهل بيته صلواتك عليهم اجمعين، ارجو عظيم عفوك الذي عفوت به علي الخاطئين عند عكوفهم علي المحارم فلم يمنعك طول عكوفهم علي المحارم ان عدت عليهم بالمغفرة و انت سيدي العواد بالنعماء و انا العواد بالخطاء، اسئلك بمحمد و آله الطاهرين ان تغفر لي الذنب العظيم، فانه لا يغفر ذنبي العظيم الا العظيم، يا عظيم يا عظيم يا عظيم يا عظيم يا عظيم يا عظيم يا عظيم.

«اي معبودم و اي آقايم! هر كسي مهيا و مجهز و آماده و توشه برگرفته است، تا به اميد صله و عطا و بهره و عطيه و بخشش و جايزه اي نزد مخلوقي برود.

پس مهيا شدنم، و مجهز بودنم، و آمادگيم، و توشه برگرفتنم، به اميد بهره هايت و نيكي شناخته شده ات، و عطيه مطلوبت و جايزه هايت، به سوي توست، اي معبودم! پس اي آنكه درخواست درخواست كننده اي نزد او ضايع نشد، و بخشش خواهنده اي در او كاستي پديد نياورد، مرا محروم مفرما، چرا كه من با عمل صالحي كه قبلا انجام داده ام، و يا شفاعت مخلوقي كه اميد بدو



[ صفحه 82]



بسته ام، و تقرب بدو جسته ام، نزد تو نيامده ام، جز به شفاعت محمد و خاندانش- كه درود تو بر او و خاندان پاكش باد- به درگاه تو آمده ام، و اميدوار به عفو و بخشش بزرگت، كه بر خطاكاراني كه محرمات تو را انجام داده اند، وعده داده اي مي باشم. آنگونه كه پافشاري طولاني آنان در انجام امور حرام، تو را از بخشش و جود به آنان بازنداشت.

و تو اي آقاي من! بسيار نعمت دهنده اي و من بسيار خطاكارم، به حق محمد و خاندان پاكش از تو مي خواهم، كه گناه بزرگم را ببخشايي؛ چرا كه گناه بزرگ را جز بزرگ نمي بخشد.

اي بزرگ، اي بزرگ، اي بزرگ، اي بزرگ، اي بزرگ، اي بزرگ، اي بزرگ [1] .