محمد بن فرج گويد: امام رضا عليه السلام به من نامه نوشت و در آن نامه فرمودند: رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم هنگامي كه نمازش به پايان مي رسيد، مي فرمود: «اللهم اغفر لي ما قدمت و ما أخرت و ما أسررت و ما أعلنت، و إسرافي علي أمري [نفسي] و ما



[ صفحه 153]



أنت أعلم به مني، اللهم أنت المقدم و المؤخر لا إله إلا أنت، بعلمك الغيب و بقدرتك علي الخلق أجمعين ما علمت الحياة خيرا لي فأحيني، و توفني إذا علمت الوفاة خيرا لي. اللهم إني أسألك خشيتك في السر و العلانية، و كلمة الحق في الغضب و الرضا، و القصد في الفقر و الغني. و أسألك نعيما لا ينفد، و قرة عين لا ينقطع، و أسألك الرضا بالقضاء، و بركة الموت بعد العيش، و برد العيش بعد الموت، و لذة النظر إلي وجهك، و شوقا إلي رؤيتك و لقائك، من غير ضراء مضرة و لا فتنة مضلة، اللهم زينا بزينة الايمان،واجعلنا هداة مهديين. اللهم اهدنا فيمن هديت. اللهم إني أسألك عزيمة الرشاد، و الثبات في الأمر و الرشد، و أسألك شكر نعمك، و حسن عافيتك، و أداء حقك، و أسألك يا رب قلبا سليما، و لسانا صادقا، و أستغفرك لما تعلم. و أسألك خير ما تعلم، فإنك تعلم و لا نعلم، و أنت علام الغيوب؛

بار خدايا! گناهان گذشته و آينده، و گناهان پنهان و آشكار را بيامرز و همچنين زياده روي هايي را كه نموده ام و هر گناهي را كه تو به آن داناتري، همه را ببخش، بار خدايا! پيشروي و پسروي امور و كارها در دست توست، خدايي جز تو نيست، تو را به علم غيبت و قدرتي كه بر تمامي آفريدگان داري، سوگند مي دهم كه تا هنگامي كه مي داني زندگي براي من بهتر است، مرا زنده نگاه داري و وقتي كه ديدي مردن براي من بهتر است، مرا بميراني. خدايا! من از تو مي خواهم كه خشيت و ترس از خودت را در پنهان و آشكار نصيب من فرمايي و در حالت خشم و خشنودي مرا به گفتن حق ياري كن و در حال فقر و ثروت مرا به ميانه روي وادار نما. خدايا! من از تو نعمتي را خواهانم كه پاياني نداشته باشد و روشني چشمي كه منقطع و گسسته نگردد و از تو مي خواهم كه در برابر قضاي حتميت به من رضا و خشنودي عطا فرمايي و در مرگ بعد از زندگاني ام، بركت دهي و زندگي بعد از مرگم را گوارا نمايي و در نگاه كردن به سوي تو، لذت و شادي عطا فرمايي و مرا مشتاق



[ صفحه 154]



ديدار و ملاقات خود فرمايي، بي آنكه در اين گذر سختي به من برسد و يا امتحان گمراه كننده اي براي من پيش آيد. بار خدايا! عزم راسخ، ثبات قدم و استقامت در كارها را به من عطا فرما و از تو مي خواهم كه شكرگزاري در برابر نعمتت و عاقبت به خيري و ادا نمودن حق خودت را به من مرحمت فرما. پروردگارا! از تو قلبي سالم و زباني صادق و راستگو مي خواهم و در برابر آنچه از من مي داني، آمرزش بخواهم و از تو بهترين چيزي را كه تو خود به آن دانايي، مي خواهم. خدايا! از سر آن چيزي كه تو به آن دانا هستي، به تو پناه مي برم؛ زيرا كه تو مي داني و ما نمي دانيم. آري! تنها تو داناي به نهان ما هستي. [1] .