در «الدر المنثور» است كه ابن جرير از مجاهد روايت كرده كه گفت: رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) هنگامي كه مسأله ي شب زنده داري را براي ما مي گفت، ديدگانش پر از اشك شد؛ به طوري كه اشك از ديدگانش فرو ريخت، و همي خواند: «تتجافي جنوبهم عن المضاجع». [1] .

از ابي حازم از سهل بن سعد، روايت كرده اند، كه مي گفت: در جمعي كه نزد رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) نشسته بوديم، و ايشان اوصاف بهشت را برايمان مي گفت، صحبت بدين جا كشيد كه در بهشت نعمتهايي هست كه نه هيچ چشمي ديده و نه هيچ گوشي شنيده و نه به قلب كسي خطور كرده، آن گاه اين آيه را تا آخر آيه ي بعدي اش تلاوت كرد: «تتجافي جنوبهم عن المضاجع».

و در تفسير قمي آمده است كه پدرم از عبدالرحمان بن ابي نجران، از عاصم بن حميد، از امام صادق (ع) برايم حديث كرد كه فرمود: هيچ عمل نيكي از بنده ي خدا سر نمي زند مگر آن كه در قرآن ثوابي برايش معين شده،



[ صفحه 106]



جز نماز شب كه خداي عزوجل ثوابي برايش بيان نكرده. بس كه ثوابش عظيم بوده، همين قدر فرموده: «تتجافي جنوبهم عن المضاجع يدعون ربهم خوفا و طمعا و مما رزقناهم ينفقون... يعملون». [2] .