در ابتداي بعثت، هر گاه كه وقت نماز مي رسيد، رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) به دره ها



[ صفحه 73]



يا كوه هاي مكه مي رفت و علي (ع) بدون اطلاع پدر و عمو و ساير خويشانش، به همراهي آن حضرت بيرون مي رفت و نماز مي خواندند. روزي ابوطالب هر دو را در حال نماز ديد. به آن حضرت گفت: پسر برادرم! اين ديني كه به آن دل بسته اي، چيست؟ گفت: اي عمو، اين دين خدا، و دين فرشتگان او، و دين پيامبران او، و دين پدر ما ابراهيم است. سپس به فرزندش گويد: پسرجان! اين چه ديني است كه پذيرفته اي؟

گفت: اي پدر، به خدا و فرستاده اش ايمان آورده، و به آنچه از جانب خدا آورده تصديق كننده ام، و براي خدا با او نماز خوانده و او را پيروي نموده ام.

آن گاه ابوطالب گفت: از محمد (صلي الله عليه وآله وسلم) جدا مشو؛ زيرا كه او، تو را جز به خير و سعادت دعوت نمي كند. [1] .