اهميت «بسم الله»
«عبدالله بن يحيي» وارد مجلس اميرمؤمنان علي عليه السلام شد، در برابر او تختي بود، حضرت دستور داد كه روي آن بنشيند، ناگهان تخت واژگون شد و او به زمين افتاد، سرش شكست و خون جاري شد.
اميرمؤمنان عليه السلام دستور داد آب آوردند. خون را شستند، سپس فرمود: «نزديك بيا.»
دست مبارك را بر آن گذاشت، نخست احساس درد شديدي كرد و بعد شفا يافت!
سپس فرمود: «شكر خدايي را كه گناهان شيعيان ما را در دنيا با حوادث ناگواري كه براي آنها پيش مي آيد مي شويد و پاك مي كند.»
«عبدالله» عرض كرد: اي اميرمؤمنان عليه السلام! مرا آگاه كرديد، بفرماييد من چه گناهي مرتكب شده ام كه اين حادثه ي ناگوار برايم پيش آمد تا ديگر تكرار نكنم.»
فرمود: «هنگامي كه نشستي «بسم الله الرحمن الرحيم» را نگفتي، مگر نمي داني رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم از ذات پاك پروردگار براي من چنين نقل فرمود: «هر كار با اهميتي كه در آن بسم الله گفته نشود، نافرجام و بي عاقبت
[ صفحه 136]
است.»
عبدالله گفت: فدايت شوم! من بعد از اين هرگز آن را ترك نمي كنم. امام فرمود: «در اين صورت بهره مند و سعادتمند خواهي شد.» [1] .
پاورقي
[1] بحارالانوار، ج 73، ص 305.