آب فرات طغيان كرد و به قدري زياد شد كه اهل كوفه از غرق شدن به وحشت افتادند؛ پس به حضرت علي عليه السلام پناهنده شدند؛ حضرت، بر مركب رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم سوار شده، با مردم به طرف رودخانه فرات آمدند.

حضرت از مركب به زير آمد و وضويي ساخت و نمازي به تنهايي خواند، و مردم آن حضرت را مي نگريستند.

پس از نماز، دعايي خواند كه اكثر مردم آن را مي شنيدند، بعد از نماز و دعا با عصايي كه در دست داشت به نزديك فرات آمد و عصا را بر آب فرات زد و فرمود: «به اذن و خواست خدا كم شو!»

آب كم شد، به قدري كه ماهيان ته آب، معلوم بودند، بسياري از ماهيان حضرت را به اين جمله «السلام عليك يا أميرالمؤمنين عليه السلام» سلام دادند، ولي بعضي از ماهيان كه از جمله جري و مارماهي و زمار، سلام ننمودند؛ مردم از اين جهت، خيلي تعجب كردند و علت سلام بعضي و سلام نكردن بعضي ديگر را از حضرت پرسيدند.

حضرت فرمود: «آنچه از ماهيان حلال و پاك بود، خداوند آنها را به زبان درآورد و آن گروه از ماهيان كه حرام گوشت بودند، سلام نكردند.» [1] .