«رب اسات و ظلمت نفسي و بئس ما صنعت فهذه يداي يا رب جزآء بما كسبت و هذه رقبتي خاضعة لما اتيت وها اناذا بين يديك فخذ لنفسك من نفسي الرضا حتي ترضي لك العتبي لا اعود ثم قل العفو ثلثمائة مرة ثم قل رب اغفر لي و ارحمني و تب علي انك انت التواب الرحيم؛ پروردگارا! بد كردم و به خود ستم روا داشتم، و كار بدي انجام دادم، پس اين دو دست من است! پروردگارا! به كيفر آنچه براي خويش به دست آوردم، و اين گردن خاضع و فروتن من است به خاطر آنچه به درگاهت آمده ام، و اين منم كه در برابر تو ايستاده ام، پس اي خدا! تو براي خود از من خوشنودي خودت را دريافت دار تا بدان حد كه راضي شوي، براي تو است مؤاخذه (و حق آن را داري) و من ديگر (به گناه) باز نمي گردم...»



[ صفحه 121]



سپس سيصد مرتبه بگو: «العفو؛ يعني گذشتت را خواهم» آنگاه بگو (دعايي را كه ترجمه اش اين است) پروردگارا! بيامرز مرا و به من رحم كن، و توبه ام را بپذير كه به راستي تويي توبه پذير مهربان.