«عبدالله بن مسعود» گويد: روزي بر رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم وارد شدم، گفتم: سلام بر تو اي رسول خدا! حق را به من بنما تا بدان بنگرم.

فرمود: «عبدالله! به پستوي خانه برو.»

به پستو رفتم و علي بن ابي طالب عليه السلام را ديدم كه مشغول نماز بود و در سجده و ركوع مي گفت: «خداوندا! به حق بنده ات محمد، خطاكاران شيعيان مرا بيامرز.»

از آن جا بيرون آمدم و بر رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم گذر نمودم ديدم نماز مي خواند و مي گويد: «خداوندا! به حق بنده ات علي خطاكاران امت مرا بيامرز.» [1] .

در اين جا ترسي عظيم مرا فراگرفت، پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم نماز خود را كوتاه كرد و فرمود: «اي پسر مسعود! آيا پس از ايمان مي خواهي كافر شوي؟»

گفتم: هرگز اي رسول خدا! ولي علي را ديدم كه خدا را به تو مي خواند و درخواست مي كند و تو را ديدم كه خدا را به علي مي خواني و درخواست مي كني و نمي دانم كه كدام يك نزد خداوند از ديگري برتريد!

فرمود: «اي پسر مسعود! بنشين.»

در خدمت حضرتش نشستم، فرمود: «بدان كه خداوند، من و علي را از



[ صفحه 117]



نور قدرت خويش آفريد دو هزار سال پيش از آن كه خلق را بيافريند. آن گاه كه نه تسبيحي بود و نه تقديسي، سپس نور مرا شكافت و آسمان ها و زمين ها را از آن آفريد و من به خدا سوگند، از آسمان ها و زمين بزرگ ترم؛ و نور علي بن ابي طالب را شكافت و عرش و كرسي را از آن آفريد و علي بن ابي طالب به خدا سوگند، از عرش و كرسي برتر است؛ و نور حسن را شكافت و لوح و قلم را از آن آفريد و حسن، به خدا سوگند، از لوح و قلم برتر است؛ و نور حسين را شكافت و بهشت ها و زنان بهشتي را از آن آفريد و حسين، به خدا سوگند، برتر از حورالعين است.

آن گاه مشارق و مغارب تاريك بود، فرشتگان به خداوند شكايت كردند و خواستند كه آن تاريكي را از آنان بردارد، خداوند كلمه اي گفت و از آن روحي را آفريد، سپس كلمه اي ديگر گفت و از آن كلمه نوري را آفريد، آن گاه آن نور را به آن روح پيوند داد و در جايگاه عرش نهاد و از نور آن مشارق و مغارب روشن گشت و او فاطمه ي زهراست و از همين رو زهراء ناميده شد؛ زيرا از نورش آسمان ها روشن شد.

اي پسر مسعود! چون روز قيامت شود، خداي بزرگ به من و علي عليه السلام گويد: «هر كه را خواهيد به بهشت بريد و هر كه را خواهيد به دوزخ درآريد.»

و اين است معناي اين آيه: «شما دو تن درافكنيد در دوزخ هر كافر كيش عنادورزي را»، [2] كافر كسي است كه نبوت مرا انكار كند و عنادورز كسي است كه ولايت علي بن ابي طالب و خاندان او را انكار نمايد و بهشت از آن شيعيان و دوستان اوست.» [3] [4] .



[ صفحه 118]