صفوان جمال نقل مي كند: با امام صادق عليه السلام عازم كوفه شديم، حضرت به من فرمود: «مركب خود را بخوابان! اين قبر جدم اميرالمؤمنين عليه السلام است.» پس فرود آمد و غسل نموده لباس خود را تغيير داد و پابرهنه شد و به من فرمود: «قدم هاي خود را كوتاه بردار و چانه ات را به طرف زمين آور (شايد اشاره به خضوع و سر به زير بودن باشد) همانا نوشته مي شود به هر قدم صد هزار حسنه و محو مي شود از او صد هزار گناه و بلند مي شود براي او صد هزار درجه و برآورده مي شود براي او صد هزار حاجت و نوشته مي شود براي او ثواب هر شهيد و صديق كه مرده و يا به قتل رسيده باشد.» پس به رو افتاد بر قبر، و گفت: «پدر و مادرم فداي تو باد يا اميرالمؤمنين عليه السلام!»

پس بلند شد در بالاي سر چند ركعت نماز به جا آورد و فرمود: «اي صفوان! كسي كه با اين زيارت اميرالمؤمنين عليه السلام را زيارت كند و اين نماز را



[ صفحه 86]



بخواند، در حالي كه گناهانش بخشيده شده به طرف اهل و عيال خود برگردد و از زحماتش قدرداني شده و ثواب هر يك از ملائكه كه او را زيارت كنند براي او نوشته مي شود.»

عرض كردم: ثواب هر يك از ملائكه كه او را زيارت كنند.

فرمود: «در هر شب هفتاد قبيله از ملائكه او را زيارت مي كنند.»

عرض كردم: قبيله چه قدر است؟

فرمود: «صد هزار نفر.» [1] .