حضرت علي عليه السلام عابدترين مردم و سيد عابدين و مصباح متهجدين بود، نمازش از همه كس بيشتر و روزه اش از همه ي مردم فزون تر؛ بندگان خدا از آن جناب عليه السلام نماز شب و ملازمت ذكر و اقامت نوافل را آموختند و شمع يقين در راه دين از مشعل او برافروختند، پيشاني نوراني اش از كثرت سجده پينه بسته بود، وقتي تيري به پاي مباركش فرورفت، خواستند آن را بيرون آورند، به نحوي كه درد را آن جناب نفهمد، صبر كردند تا مشغول نماز شد، آن گاه بيرون آوردند؛ چه در آن وقت توجه كلي آن جناب به



[ صفحه 76]



جناب حق تعالي بود و ابداً به غير او التفاتي نداشت، علي عليه السلام در هر شب هزار ركعت نماز مي گزارد، و گاه گاهي از خوف و خشيت الهي حالت غش به او دست مي داد. وقتي از كنيز آن حضرت پرسيدند كه نماز علي عليه السلام در ماه رمضان چگونه بود؟ گفت: رمضان و شوال نزد علي عليه السلام يكسان بود؛ او تمام شب ها را به عبادت احيا مي داشت.