عبادت علي عليه السلام در واجبات خلاصه نمي شد، بلكه نوافل را انجام مي داد و نماز شب او نيز ترك نمي شد، حتي در موقع جنگ و فشار حمله ي دشمن، نمازهاي نافله ي شب را مي خواند.

ابن ابي الحديد درباره ي عبادت آن حضرت مي گويد:

«فكان علي عليه السلام اعبد الناس و أكثرهم صلاة و صوماً و منه تعلم الناس صلاة الليل...» [1] .

«علي عليه السلام بيشتر از همه عبادت مي كرد؛ زيرا او اغلب روزها روزه دار بود و تمام شب ها مشغول نماز بود، حتي هنگام جنگ نيز نماز شب او ترك نمي شد.»

در «ليلة الهرير» پوستي برايش گذاشته بودند كه بر روي آن نماز و عبادت مي كرد، در حالي كه تيرها به اطرافش پرتاب مي شد، نه مي هراسيد و نه از جايش بلند مي شد. او عالمي بود با عمل، كه نوافل و ادعيه و تهجد را به مردم آموخت.»