امام صادق عليه السلام فرمود:

«به علي عليه السلام خبر رسيد كه گروهي از مردم براي نماز در مسجد حاضر نمي شوند. اميرالمؤمنين عليه السلام براي مردم سخنراني كرده و در ضمن آن فرمود: «گروهي كه براي نماز خواندن با ما در مساجد حاضر نمي شوند، حق ندارند با ما غذا بخورند و بياشامند و مشورت كنند و با ما ازدواج نمايند و حق ندارند از بيت المال مسلمين استفاده كنند، مگر اين كه در نماز جماعت ما حاضر شوند. نزديك است كه اگر آن ها از كار خود دست



[ صفحه 70]



برندارند، فرمان دهم تا خانه هاي آنان را به آتش بسوزانند.»

آن گاه امام صادق عليه السلام فرمود: «مسلمانان از خوردن و آشاميدن و ازدواج با آنها خودداري كردند تا اين كه آنان در نماز جماعت مسلمين حاضر شدند.» [1] .

لذا مسأله ي نماز جماعت از چنين جايگاهي برخوردار است كه حضرت علي عليه السلام با شدت با اين عده كه اهل نماز جماعت نيستند برخورد مي نمايد.

در زمان رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم نيز برخي از مردم نسبت به رفتن به مسجد و شركت در نماز كوتاهي مي كردند. رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: «زود است دستور دهيم خانه هاي كساني كه نماز در مسجد را ترك مي كنند بر سرشان بسوزانند.»

در روايت است كه علي عليه السلام مردي را در مسجد ديد كه مشغول داستان سرايي بود. او را با تازيانه زدند و از مسجد بيرون كردند. [2] .

امام علي عليه السلام يك روز صبح قبل از طلوع خورشيد نزد «ابودرداء» آمد، ديد خوابيده است، به او فرمود: «چرا خوابيده اي؟»

او بيدار شد و عرض كرد: «شب گذشته بر اثر بي خوابي خسته شدم، از اين رو خوابيده ام.»

علي عليه السلام فرمود: «اگر من نماز عشا و صبح را با جماعت بخوانم، برايم بهتر از شب زنده داري بين نماز عشا و صبح است، آيا نشنيده اي كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود:

اگر مردم به پاداش عظيم نماز جماعت عشا و صبح آگاه بودند، براي شركت در آن، اگر چه با راه رفتن روي زانو باشد، شتاب مي كردند، نماز



[ صفحه 71]



جماعت عشا و صبح، گناه بين آن دو را نابود خواهد كرد.» [3] .