«اصبغ بن نباته» گويد:

روزي در مسجد كوفه، گرداگرد اميرالمؤمنين علي عليه السلام نشسته بوديم، حضرتش فرمود: «اي اهل كوفه! خداوند عزوجل شما را بخششي داده كه به احدي آن را نداده است و آن اين كه، جايگاه نماز شما را برتري داده و آن خانه حضرت آدم و نوح و ادريس و مصلاي ابراهيم خليل و جايگاه نماز برادرم خضر و نمازخانه من است.

اين مسجد شما يكي از چهار مسجدي است كه خداوند براي اهل آن برگزيده است؛ گويا مي بينم دو لباس سفيد شبيه محرم (اهل اين مسجد) دربر دارد و شفاعت اهل خود را مي كند. كسي كه در اين مسجد نماز خوانده شفاعتش رد نشود؛ روزگار نرود تا اين كه حجرالاسود در اين مسجد نصب شود؛ زماني آيد كه مهدي از فرزندانم در اين جا نماز خواند و نمازخانه هر مؤمني شود و مؤمني در روي زمين نماند مگر آن كه در آن آيد يا دلش بدان باشد. پس (اي اهل كوفه) آن را ترك نكنيد و به وسيله نماز در آن به خداوند نزديك شويد و در برآورده شدن حاجت ها، بدان رغبت كنيد؛ اگر مردم از بركت آن مطلع بودند؛ هر آينه از اقطار زمين بدان روي مي آوردند، اگرچه با سر و دست روي برف حركت كنند. [1] .



[ صفحه 68]