علي عليه السلام در بستر افتاده و ساعت به ساعت حالش وخيم تر مي شود و سموم روي بدن مقدس علي عليه السلام بيشتر اثر مي گذارد. اصحاب ناراحتند، گريه مي كنند، ناله مي كنند؛ ولي مي بينند لب هاي علي خندان و شكفته است، مي فرمايد: «والله ما فجأني من الموت وارد كرهته و لا طالع انكرته؛ و ما كنت الا كقارب ورد، و طالب وجد؛ [1] به خدا قسم، آن چه بر من وارد شده است، چيزي كه براي من ناپسند باشد نيست. ابداً! شهادت در راه خدا هميشه آرزوي من بوده و براي من چه از اين بهتر كه در حال عبادت شهيد شوم.» [2] .