اما در شب نوزدهم پيوسته مشغول ركوع و سجود بود و تضرع و زاري به سوي حق تعالي مي نمود، بسيار از خانه بيرون مي رفت و داخل مي شد. به اطراف آسمان نظر مي كرد و اضطراب مي نمود و تضرع مي كرد و مي گريست. پس سوره يس را تا آخر تلاوت نمود. اندكي خوابيد، ترسان بيدار شد، جامه خود را بر روي مبارك كشيد و برپا ايستاد و گفت: «خداوندا! مرا به ديدن خود بركت ده».

و كلمه ي «لا حول و لا قوة الا بالله العلي العظيم» را بسيار مي گفت. [1] .

در اين شب بسيار صلوات مي فرستاد به محمد و آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم و در اين شب استغفار زياد مي كرد.