مردي حضور علي عليه السلام آمد و پرسيد: آيا هنگامي كه به عبادت خدا مشغولي، او را ديده اي؟

فرمود: «خدايي را كه نديده باشم بندگي ننموده ام.»

پرسيد: هنگامي او را ديدي به چه كيفيتي مشاهده كردي؟ فرمود: «واي بر تو! چشم هاي سر نمي توانند او را مشاهده كنند؛ بلكه ديدگان دل ها با ايمان هاي حقيقي خود او را مي بينند.

خدا را از نشانه هاي بي اندازه او مي توان شناخت و او بدان ها موصوف است. او را نمي توان با ماسواي خود برابر كرد و حواس ظاهري و باطني از درك او درمانده اند.»

آن مرد بازگشت و مي گفت: خدا مي داند رسالت خود را در چه خانواده اي قرار دهد.

اين حديث دليل است بر آن كه خدا را با چشم ظاهري نمي توان ديد.

- «اي كميل! مهم نيست كه نماز بخواني و روزه بگيري و صدقه بدهي. مهم اين است كه نماز را با قلبي پاك بخواني كه مورد قبول خداوند باشد و با خشوع و خاكساري اداء شود.»

- روزي امام علي عليه السلام ديد يك نفر عرب باديه نشين مشغول نماز است؛ ولي نماز خود را خيلي سبك و شتاب زده انجام مي دهد. تازيانه اش را به



[ صفحه 51]



طرف آن عرب بلند كرد و از روي اعتراض به او فرمود: «چرا اين گونه نماز مي خواني؟»

عرب وقتي كه تازيانه ي حضرت را ديد، ترسيد و برخاست و نماز خود را با آرامش و سنگيني اعاده كرد.

امام علي عليه السلام به او فرمود: «اين نماز بهتر بود يا نماز اول؟»

عرب گفت: نماز اول؛ زيرا نماز اول را از ترس خدا خواندم؛ ولي نماز دوم را از ترس تو! امام علي عليه السلام از سخن او خنديد.

- «در حال كسالت و چرت زدن نماز نخوانيد و در حال نماز به فكر خودتان نباشيد؛ زيرا در محضر خدا ايستاده ايد، به درستي كه آن مقدار از نماز بنده قبول مي شود كه قلباً به خدا توجه داشته باشد.» [1] .

- «اذا قام احدكم الي الصلوة فليصل صلوة مودع»؛ «هرگاه يكي از شما به نماز بايستد، بايد مانند كسي كه با نماز وداع مي كند نماز بخواند.»



[ صفحه 52]