حضرت علي عليه السلام يك روز بعد از نماز صبح به موعظه و اندرز مردم پرداخت و از ترس خدا گريه كرد كه ديگران نيز از گريه حضرت به گريه افتادند؛ آن گاه حضرت علي عليه السلام فرمود:

«به خدا سوگند، در زمان پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم كساني را مي شناختم كه صبح را به شب مي رساندند در حالي كه چهره شان غمگين بود و شكم هايشان گرسنه و پيشاني شان در اثر سجده پينه بسته بود. كساني بودند كه همواره در حال عبادت و مناجات با خداي خود بودند؛ اما با آن همه عبادت بندگي هميشه بيمناك و هراسان بودند.»