حميري، از ابوالبختري، از امام صادق عليه السلام، از امام باقر عليه السلام، از امام سجاد عليه السلام نقل كرده كه فرمود: عده اي نزد علي بن ابي طالب عليه السلام آمده از كمي باران شكايت كردند و گفتند: اي اباالحسن! در طلب باران براي ما دعاهايي بكن.

علي عليه السلام، به حسين عليه السلام فرمود: در طلب باران براي ما دعاهايي بكن.

حسين عليه السلام (رو به خدا آورده) عرض كرد: بارالها! اي بخشنده ي خيرات از چشمه هايش! و اي نازل كننده ي رحمت ها از كان هايش! و اي روان كننده ي بركات بر اهلش! باران فريادرس از توست و تو فريادرس و پناهي، ما خطاكار و اهل گناهيم و تو آمرزش خواه آمرزنده اي، هيچ معبود به حقي جز تو نيست، بارالها! آسمان را در اين لحظه بر ما سرشار ببار و از باران پي درپي و پرريزش، باراني فريادرس، گشايش دهنده ي فراگير، پيوسته، گوارا، حاصلخيز



[ صفحه 128]



و فراوان، پرموج، پرخروش، ريزان، تند و سخت، روان، سيل آسا، پردامنه، لبريزساز چشمه ها و آبگيرها ما را سيراب فرما، باراني كه بر چهره ي زمين راه افتاده، يكي ديگري را پيش براند و دانه اي از پي دانه ديگر رسد، برقش بي بار و رعدش دروغين نباشد، تا با آن بندگان ناتوانت را نيرو بخشي و زمين هاي مرده را زنده كني، و ارتفاعات تپه ها و بلندي ها را شاداب سازي و منت هايت را بر ما ببخشايي، آمين اي پروردگار جهانيان!»

آن بزرگوار نيايش خود را به پايان نبرد مگر اينكه خداي متعال باران پربار آسمان را بر آنان نازل كرد.

از سلمان پرسيدند: اي اباعبدالله! آيا اين دعاها را به او آموخته اند؟

سلمان گفت: واي بر شما! چرا سخن رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را به ياد نمي آوريد كه مي فرمود: هر آينه خدا فروغ هاي حكمت را بر زبان اهل بيت من روان ساخته است. [1] .