امام حسين عليه السلام اهل دعا بود. با خداي رابطه ذكر و مناجات بسيار داشت. دعاي عرفه ي او معروف است و اگر از حسين عليه السلام اثري جز همين دعا باقي نمي ماند به تنهايي كفايت از آن داشت كه او را در جهان عرفان و ادب، معروف نموده و او را در بالاترين سطح ايمان و اخلاق معرفي كند. او دريايي از عرفان و خداشناسي و در عرصه اظهار ارادات و خلوص به پيشگاه خداي متعال هنوز فرياد و نداي «يا رب يا رب» او، در عرصه ي منا و عرفات به گوش اهل دل مي آيد، هنوز نداي اللهم او در گوش اقران و بزرگان طنين انداز است.



[ صفحه 127]



هنوز صداي زمزمه و ضجه و ناله ي او در ملكوت اعلي وجود دارد و پاكان و نيكان آنها را مي شنوند.

سراسر شب هاي عمرش، به ويژه شب عاشورايش، شب قدر بود و شب دعا بود و شب مناجات بود و شب اشك و آه و ناله بود، و هر يا رب و يا الله او معادل عبادت همه ي قدسيان بود. چه كسي مي تواند چون حسين عليه السلام خداي را بخواند و چون او به پيشگاه مقدسش عرض ارادت كند؟

در مكه و در مقام ابراهيم صورت بر آن مقام مي نهاد و مي گفت: خدايا! بنده كوچكت به درگاه تو روي آورده، گداي تو به درگاه تو است، مستمند تو به سوي تو روي آورد. «عبيدك ببابك، سائلك ببابك، مسكينك ببابك...». [1] .