او در سرزمين كربلا، در آن بيابان خشك و بي آب به شهادت رسيد. كربلا فرودگاه حسين عليه السلام بود و سرزمين آن دربر گيرنده ي پيكر حسين عليه السلام و ياران و فرزندان اوست.

مراسم شب عاشوراي حسين عليه السلام و يارانش در آن سرزمين برگزار شد. صداي زمزمه ي مناجات او و ياران و اهل خانواده اش آن منطقه و آن سرزمين را عطرآگين كرده بود. فرياد حق طلبي حسين عليه السلام، صداي هل من ناصر حسين، حق گويي هاي حماسه آفرين حسين عليه السلام، احتجاجات خداپسندانه حسين، نصايح و مواعظ او در روز عاشورا و قبل از آن همه و همه در آن سرزمين است.

و از همه مهم تر كدام سرزمين است كه آن همه خون هاي مقدس و به راه خدا ريخته، و توأم با خلوص و اخلاص را در خود ذخيره داشته باشد؟ كدام سرزمين است كه آن همه پيكرهاي مقدس شهيدان و آن همه ثار الله را در خود جاي داده باشد.

پس آن سرزمين به بركت خون مظلومان تاريخ مقدس است، خاك و تربت آن نيز قداست يافته است. آنچنان كه خداي در تربت او شفا قرار داده است و خاك او را حرز و پاسدار جان ها به حساب آورده است.

همچنان خاك تو سجده گاه عاشقان است و مهر و تسبيح عبادت كاران است و كام كودكان نوزادان شيعي در ولادت با تربت حسين عليه السلام متبرك و آشنا مي شود و هم در طول مدت عمر يك شيعي، خاك كربلايش مهر نماز است و در حين دفن زينت بخش كفن و مايه آرامش و امان ميت است. علي عليه السلام در گذر از آن سرزمين، در واقعه صفين فرمود: «واها لك ايتها التربة، ليحشرن منك اقوام يدخلون الجنة بغير حساب؛



[ صفحه 103]



خوشا به سعادت تو اي خاك پاك كربلا! از تو قومي محشور مي شوند كه بدون حساب وارد بهشت مي گردند.» [1] .