در تربت امام حسين عليه السلام شفاي تمام دردهاست مگر مرگ حتمي با چند شرط:

الف: اعتقاد به شفاء بودن تربت داشته باشد و به قصد شفا بخورد «و من اكله لشهوة لم يكن فيه شفاء» در روايتي فرمودند: والله هر كس اعتقاد داشته باشد كه به او نفع مي بخشد البته منتفع مي شود.

ب: بيمار در آستانه اجل حتمي نباشد چون اجل حتمي علاج پذير نيست.

ج: تربت را با وضو بردارد.

د: با دو انگشت بردارد.

ه: به اندازه نخود، بلكه احوط آن است كه به قدر عدس مصرف كند، نه بيشتر.

و: آن را ببوسد و بر ديدگانش بگذارد.

ز: در وقت خوردن يا خورانيدن بگويد: بسم الله و بالله اللهم اجعله رزقا



[ صفحه 96]



واسعا و علما نافعا و شفاء من كل داء انك علي كل شي ء قدير.

ح: آن را سبك نشمارد، در ظروف يا مكان هاي نامناسب نگذارد، خيلي دست بر آن نمالد. يا جايي كه زياد دست مالي مي شود نگذارد.

ط: فاصله تربتي كه براي شفا استفاده مي كنند از قبر مطهر تا چهار ميل باشد نه بيشتر و هر چه به قبر شريف نزديك تر باشد بهتر است.

ي: خوب است تربت را در دهان بگذارد و بعد جرعه اي آب بخورد و بگويد: اللهم اجعله رزقا واسعا و علما نافعا و شفاء من كل داء و سقم. [1] .