يك شب گدايي در خانه ي حسين عليه السلام را به صدا درآورد و با خود گفت: «آنكه به تو اميد داشته باشد، نااميد برنگردد.»

حسين عليه السلام كه در محراب خود مشغول نماز بود، با شنيدن صداي در، نمازش را كوتاه كرد و به پايان برد، آنگاه در را باز كرد. فقيري ژنده پوش و ضعيف را ديد. به خانه برگشت و دو هزار درهم، كه خرجي خانواده و خدمتكارها بود، به همراه دو دست لباس خودش را به او داد. با اين حال از ناچيز بودن آنها نيز عذرخواهي كرد. [1] .