مرد منافقي كه دشمن اهل بيت عصمت و طهارت بود از دنيا رفت. امام حسين عليه السلام دنبال جنازه اش به راه افتاد، در بين راه غلام خود را ديد كه در مقام كناره گيري از تشييع جنازه است به او فرمود: كجا مي روي؟

عرض كرد: مي خواهم از نماز بر اين منافق فرار كنم.

امام به او فرمود: بيا كنار من بايست و هر چه مي گويم تو هم بگو.

غلام در كنار امام ايستاد، وقتي ولي ميت تكبير گفت امام حسين عليه السلام هم فرمود:

«الله اكبر اللهم العن فلانا عبدك الف لعنة مؤتلفة غير مختلفة، اللهم أخز عبدك في عبادك و بلادك و أصله حر نارك و اذقه اشد عذابك، فانه كان يتولي أعداءك و يعادي اولياءك و يبغض أهل بيت نبيك؛

يعني خدا بزرگ است. خدايا! فلاني را هزار بار پيوسته لعنت كن بدون اختلاف و فاصله، خدايا! اين بنده ات را در ميان بندگان و شهرهايت خوار و خفيف كن و آتش دوزخت را نصيب وي گردان و شديدترين عذابت را به او بچشان كه دوستي دشمنانت را پذيرا گشته و به دشمني دوستانت برخاسته و اهل بيت پيامبرت را دشمن مي داشت.» [1] .