وجود «گروه»ها و «ما»هاي نمازگزار در جامعه بعنوان يكي از پل ها و گره هاي ارتباطي بين دولت و شهروندان محسوب شده، زمينه رواني روابط سياسي و همكاري سياسي را بين دولت و شهروندان افزايش مي دهد؛ بخصوص تأثير مثبت وجود اين «ما»ها و «گروه»هاي نمازگزار زماني آشكارتر مي شود كه متوجه شويم، نماز، هم در سطح خُرد و هم در سطح كلان بر استحكام، وفاق و نهادينه شدن اجتماعي تأثير فراوان دارد. حضور نمازگزاران در نمازهاي جماعت(بخصوص نماز جمعه) از بروز اختلال



[ صفحه 163]



رابطه اي سياسي در جامعه جلوگيري مي نمايد؛ در نتيجه باعث سادگي در هدايت انرژي عاطفي جامعه، حفظ طراوت فرهنگي، تقويت تعهدات جمعي و تحكيم هويت جامعه اي مي شود. در صورتي كه مسئولين و دست اندركاران جامعه از نمازگزاران واقعي باشند، زمينه براي پيدايش و گسترش روابط گفتماني سياسي با مردم نمازگزار (و يا شايد ديگر افراد) ايجاد مي شود. اين امر خود باعث ايجاد و افزايش تفاهم سياسي و اعتماد متقابل نسبت به قضاوت،اجرا،تخصص و دانش طرفين مي شود؛ علاوه براين در صورتي كه روابط گفتماني سياسي، واقعي و صادقانه بوده و زير سايه نماز ايجاد شده باشد، باعث:

الف - افزايش ظرفيت اجرا، قضاوت و آگاهي مسئولين و مردم نسبت به امكانات، مضيقه ها، نيازها و اهداف جامعه مي گردد و اين به نوبه خود باعث افزايش همدلي سياسي و ملي مي شود.

ب - آگاهي مسئولين و مردم از امكانات،مضيقه ها و نارسايي ها، امكان چاره جويي به موقع را افزايش مي دهد.

ج - وجود روابط گفتماني سياسي بين مسئولين و مردم باعث افزايش توان مجاب سازي طرفين و بكارگيري آن مي شود؛ همچنين واقع بيني سياسي را در طرفين افزايش مي دهد.

د - وجود روابط گفتماني سياسي كه نماز و اقامه آن فراهم مي كند، امكان جذب نيروهاي مختلف در جامعه را كه داراي توانمندي هاي لازم باشند، افزايش مي دهد.

ح - وجود روابط گفتماني سياسي كه زير سايه فرهنگ نماز ايجاد مي شود،زمينه پذيرش انتقادات سازنده را بين مسئولين و مردم فراهم نموده،



[ صفحه 164]



مانع بروز خشونت هاي سياسي مي شود؛ در نتيجه قابليت جامعه براي حل مسالمت آميز تضادها و اختلافات داخلي افزايش مي يابد.

و - وجود روابط گفتماني سياسي كه در زير سايه نماز ايجاد مي شود، مانع از بروز خودسري سياسي و سوء استفاده از قدرت و هرگونه كژرفتاري سياسي مي شود.