در نماز في نفسه به دليل اينكه وقتي خدا را به بزرگي ياد مي كنيم با ذكر «الله اكبر» و «لا اله الا الله»، شريكان او را نفي و رد مي كنيم و فقط او را مي پرستيم. همانگونه كه در سوره حمد بيان مي كنيم با لفظ «اياك نعبد و اياك نستعين»، فقط تو را مي پرستيم و فقط از تو كمك مي جوئيم احساس عظمتي است كه به غير از خدا گردن خود را در برابر هيچ قدرتي خم نمي كنيم. اين امر هم در نمازهاي فرادي و هم در نمازهاي جمعه و جماعت يعني مانور و نشان دادن قدرت، چندين برابر جلوه گر مي شود و در نمايشهاي رزمي با خرج ميليونها تومان قصد نشان دادن قدرت بر ديگران را داريم. با نمايش آخرين هواپيما، تانك، هليكوپتر، ناو جنگي و موشك و غيره كه تازه از زرادخانه هاي داخلي و خارجي بيرون آمده و به كارگيري چند ده هزار نفر نيروي رزمنده مي خواهند به دشمنان بفهمانند كه اين تعداد نيروي رزمنده و اين مقدار با اين كيفيت سلاح دارند. يا براي انجام راهپيماييها به همين طريق كه در واقع يك نمايش سياسي برنامه ريزي، مجوز، آماده سازي، تعيين مسير و غيره دارد. در حالي كه نمازهاي جمعه و جماعت چند مزيت نسبت به ساير مانورها و نمايشها دارد. نخست اينكه در مقايسه با آنها بسيار كم هزينه تر است. دوم اينكه نماز جمعه هر هفته و نمازهاي جماعت شايد در هر شبانه روز



[ صفحه 74]



چند وعده انجام مي شود يعني چند بار مانور تكرار مي شود. سوم اينكه تلفات و خساراتي نيز در پي ندارد. آقاي قرائتي در اين زمينه معتقد است: «نماز جماعت نشان دهنده ي قدرت مسلمين و الفت دلها و انسجام صفوف است، تفرقه ها را مي زدايد، بيم در دل دشمنان مي افكند، منافقان را مأيوس مي سازد و خار چشم بدخواهان است. نماز جماعت نمايش حضور در صحنه و پيوند «امام و امت» است.

نمازهاي جمعه و جماعت از دو جهت اهميت دارد: از يك سو قدرتمندي و عظمت و بزرگي مسلمانان را مي رساند و به آنها غرور مي بخشد و از اينكه داراي اين نيروي عظيم هستند احساس وقار و عظمت مي كنند، و از سوي ديگر اين عظمت و بزرگي موجب احساس ترس دشمنان اسلام مي شود اين امر به دو دليل مي باشد نخست به خاطر ديدن اين تعداد جمعيت و دوم به خاطر وجود وحدت و يك پارچگي در بين آنها.

صرف وجود تعداد زيادي جمعيت در يك مانور و نمايش، قدرت آفرين و غرورزا نيست بلكه وقتي دست آنها در دست هم قرار مي گيرد و زنجيره و حلقه اي بسيار عظيم ايجاد مي شود و همه يك صدا شعار «الله اكبر» و «لا اله الا الله» و «محمد رسول الله (ص)» دعاي وحدت و ساير شعارها و اذكار را سر مي دهند، دليلي بر اتحاد آنها است. و وقتي اين تعداد هم فكر و هم صدا و هم عقيده با هم باشند، طبيعتا نيروي بسيار عظيمي ايجاد خواهد كرد كه هيچ قدرتي را ياراي مقابله با آن نيست، و ترس و وحشتي را در بين دشمنان ايجاد مي كند كه شايد با سلاح مدرن امكان پذير نيست. دليل اين امر بمب گذاريها و ترورهايي بود كه در اوايل



[ صفحه 75]



پيروزي انقلاب در نمازهاي جمعه، مساجد و جاهاي ديگر انجام مي شد و شهدايي چون دستغيب، مدني، اشرفي، صدوقي و غيره از قربانيان اين ترورهاي كور بود.

علاوه بر اين مسئله قرآن كريم به صراحت به نمايش دادن و تبليغ نماز به صورت عملي دستور مي دهد و مي فرمايد: «هرگاه در ميان مردم بودي نماز به پادار ولي چون دشمن مسلح در برابر شماست به نوبت به تو اقتدا كنند و هم مسلح در كنار تو باشند.» [1] .

آقاي عليرضا وحدت پناه نماز را علاوه بر يك عمل عبادي يك عمل سياسي هم مي داند. او معتقد است: «در حالت فرادي علاوه بر يك عمل عبادي يك عمل سياسي هم مي باشد. زيرا قبول خداوند و عدم تسليم در مقابل غير او به معني تسليم نشدن در مقابل هر طاغوت و هر حكومت مستبد است». [2] و در جاي ديگر او اشاره دارد: «نماز در حالت جماعت به خصوص نماز جمعه كاملا داراي بار سياسي است. نماز هم خود يك مبارزه است و هم زمينه مبارزه را فراهم مي كند. نماز مبارزه با اله ها، شياطين، منيتها و... است. وقتي نمازگزار در مقابل غير خدا تسليم نشود به معني مبارزه با آنهاست. اين مي تواند اشكال مختلف به خود بگيرد. از طرف ديگر نمازگزار خود را موظف مي داند كه از رهبران و حكومتهايي كه در راه تعليم الهي قدم برمي دارند و در صراط مستقيم هستند دفاع نموده و با مخالفان آنها به مبارزه برمي خيزند. پس نماز باعث دو شكل مبارزه مي شود.» [3] .



[ صفحه 76]