«عالم محضر خداست در محضر خدا گناه نكنيد. اين جمله ي مشهور امام خميني (ره) بر تارك اكثر خيابانها و كوچه هاي شهرها و روستاها



[ صفحه 36]



ديده مي شود. ولي اين جمله براي هركس مفهوم ندارد و فقط براي كساني كه خدا را با پوست و استخوان و خون خود احساس كرده اند و خدا را انگار مي بينند (نعوذا بالله) اينها فقط نمازگزاران هستند و وقتي اين حس و باور وجود داشته باشد كه خدا را هميشه حاضر و ناظر بر امور خود ببينيم، حتي فكر گناه را از سر بيرون مي كنيم. يك نمازگزار ابراهيمي (ع) احساس مي كند كه نمازش، حياتش، مماتش و همه چيزش براي خداوند عالمين است و بر عكس فردي كه از نماز جداست يا اهل نماز خواندن نيست پس مانعي نيز بر سر راهش نمي بيند، ناظري را بر كارهايش قائل نيست پس ترسي از افتادن به مفاسد اجتماعي به خود راه نمي دهد. تعدادي نيز فقط نماز مي گذارند ولي به باور نماز نرسيده اند خدا را فقط در همان محدوده ي زماني انجام نماز مي بينند. آنها نيز تا زماني كه در نمازند با خدا هستند و همين كه از نماز فارغ شدند خدا را نيز به فراموشي مي سپارند در نتيجه فكر خطا و گناه در آنها نيز هست ولي به نسبت از دسته ي اول كمتر.