نداي اذان كه برخواست، عده اي كه داراي آرماني مشترك و يگانه هستند و نظم در كارشان وجود دارد و تابع هنجارهايي مي باشند، كنار هم جمع شده و جماعت نمازگزار را تشكيل مي دهند (قبلا اشاره شده است كه نمازگزاران خود گروه نيستند ولي منشاء تشكيل گروهند) ولي همين عده اي كه هدف مشترك دارند كساني اند كه همگي خداوند را به بزرگي ياد مي كنند و (الله اكبر) مي گويند و خدايي غير از خداي يگانه را ياد نكرده و نمي پرستند و ذكر (لا اله الا الله) را سر مي دهند. كساني هستند كه عمل صالح (بهترين اعمال) را سرلوحه كار خود قرار داده و به سوي او مي شتابند (حي علي خير العمل) مي گويند و فلاح و رستگاري را دوست دارند و نداي (حي علي الفلاح) سر مي دهند. كساني اند كه



[ صفحه 28]



محمد (ص) را پيامبر خدا و مولي علي (ع) را دوست و ولي خدا مي دانند. اين جماعت با نيت و تكبيرةالاحرام رو به سوي يك قبله قرار مي گيرند (پس يك قبيله به حساب مي آيند). اين عده با اين اعمال و الفاظ خود را از ديگر گروه ها كه به اين اصول معتقد نيستند متمايز مي كنند. حتي اگر نماز به فرادي خوانده شود و به دور از هم باشند چون تمام اعمال مشترك بوده، هنجارهاي ثابتي را اجرا مي كنند و نظام دارند و هدف واحدي را دنبال مي كنند (جلب رضاي خدا) پس مرتبط با گروهند.