آقاي قرائتي در كتاب پرتوي از اسرار نماز مي نويسد؛ «عبادت به عنوان عامل سازنده فرد و جامعه است. عبادت و توجه به خدا و پرستش او چون همراه با ناديده گرفتن هوسها و تمايلات و تفاخر نداشتن نسبت به نژاد و لباس و زمين و شهر است و انس گرفتن با خدا و دل بستن به بي نهايت قدرت و كمال و تشكر از صاحب نعمت است، اين مسائل در ساختن فكر و زندگي فردي و اجتماعي مردم نقش دارد و عبادت، حركت در مسير مستقيم الهي است. عبادت هم انسان را به صورت فردي از پيروي هوسها و گناهان و شيطان نجات مي دهد و هم يك جامعه ي عابد خدا را مي پرستند و از پرستش طاغوتها و ستمگران و ابرقدرتها آزاد مي شوند. عبادت هم فردساز است و هم جامعه ساز. فساد جوامع بيشتر از گرايش به عبوديت و پرستش غير خدا سرچشمه و ريشه مي گيرد. [1] .

جامعه اي كه به سمت خدا رفت طبيعتا از شيطان بريده مي شود. زيرا در يك كشور فقط يك پادشاه مي تواند حكومت كند و خداي يگانه وقتي كشور دل را تسخير كند، جايي براي خدايان ديگر وجود ندارد. به تعبيري زيبا «خانه ي دل جاي هر بيگانه نيست». خالق دل خداست و وقتي خدا اين دل را فتح نمود، مسلما وجود ديگر يا خواسته ي ديگر اين اجازه را نخواهد داشت كه جايگزين خدا شود. و اين امر يعني اصلاح فرد و اصلاح



[ صفحه 17]



افراد يعني اصلاح جامعه و نماز اين قدرت را دارد و در واقع از اعجاز نماز است.