پرسش شماره 127) بعد از نماز وقتي مي خواهم دعا كنم، هميشه بر زبانم جاري مي شود كه به خداوند متعال سلام كنم، اما در همين لحظه «اعوذ بالله» مي گويم و منصرف مي شوم؛ يعني فكر مي كنم خيلي عاجزتر از آنم كه به خداي خويش سلام كنم. مي خواستم ببينم حكم سلام كردن به خداوند متعال چيست؟

از آيات قرآن كريم و روايات معصومين عليهم السلام استفاده مي شود كه بنده بايد در برابر خداوند متعال، خشوع و خضوع داشته باشد و خداوند را تسبيح نمايد: (تسبح له



[ صفحه 190]



السماوات السبع و الأرض و من فيهن و ان من شي ء الا يسبح بحمده....)؛ [1] آسمان هاي هفت گانه و زمين و هر كس كه در آن ها است او را تسبيح مي گويند و هيچ چيز نيست، مگر اين كه در حال ستايش است و او را تسبيح مي گويد....

هم چنين بايد خدا را از تمام نقايص پاك شمرد؛ زيرا او وجودي بي پايان و نامحدود است و دست انديشه هاي بلند به دامن كبريايي اش نمي رسد و تغيير و گوناگوني در او راه ندارد.

آري! خداوند خود را اين گونه وصف كرده است: (هو الله الذي لا اله الا هو الملك القدوس السلام المؤمن)؛ [2] او خدايي است كه معبودي جز او نيست، او حاكم و مالك اصلي است، از هر عيب منزه است، به كسي ستم نمي كند، به مؤمنان امنيت مي بخشد. اساسا دعوت خداوند به سوي سلامت است: (و الله يدعوا الي دار السلام...)؛ [3] خداوند به سراي صلح و سلامت دعوت مي كند. همچنين درود و تحيت بهشتيان نيز چيزي جز «سلام» نيست: (الا قيلا سلاما سلاما)؛ [4] سخني جز سلام و درود نيست.

اما اين مطلب كه انسان به خداوند متعال سلام كند، در جايي وارد نشده است. [5] .