پرسش شماره 108) نظر قرآن درباره ي انجام دادن سجده ي زياد چيست؟

قرآن كريم، يكي از ويژگي هاي عباد الرحمن (بندگان خاص خداوند) را چنين معرفي مي فرمايد: (و عباد الرحمن الذين يمشون علي الأرض هونا و اذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما - و الذين يبيتون لربهم سجدا و قياما)؛ [1] بندگان خاص خداوند رحمان كساني هستند كه با آرامش و بي تكبر، بر زمين راه مي روند و هنگامي كه جاهلان آن ها را مخاطب سازند، به آن ها سلام مي گويند [و با بي اعتنايي و بزرگواري مي گذرند.] آن ها كساني هستند كه شبان گاه، براي پروردگارشان، سجده و قيام مي كنند.

جمله ي «يبيتون» دليل بر اين است كه آن ها شب را با سجود و قيام به صبح



[ صفحه 173]



مي رسانند و منظور، بخش قابل ملاحظه اي از شب يا تمام شب در برخي مواقع است. سجده هاي فراوان و طولاني در دل شب، از ويژگي هاي بندگان خاص الهي است كه در اين آيه به آن اشاره شده است.

در سوره ي انسان، آيه ي 25 و 26 آمده است: (و اذكر اسم ربك بكرة و أصيلا - و من الليل فاسجد له و سبحه ليلا طويلا)؛ نام پروردگارت را هر صبح و شام به ياد آور و در شبان گاه براي او سجده كن و مقداري طولاني از شب، او را تسبيح گوي.