پرسش شماره 66) در شرع مقدس اسلام، طلا بر مرد حرام است، اما برخي از آيه ها كه پاداش بهشتيان را بيان مي كندمي فرمايد: دست بندهاي ايشان از طلا و لباس هايشان از حرير است. با اين كه مي دانيم حكم به حلال و حرام بودن اشيا، ذاتي است نه اعتباري لطفاً علت را بيان كنيد.

خداوند مي فرمايد: (يحلون فيها من أساور من ذهب و لؤلؤا و لباسهم فيها حرير) [1] ؛ در آن جا با دست بندهاي زرين و مرواريد آراسته شوند و جامه شان در آن جا ديبا است.

الف - خداوند متعال، طلا و لباس حرير را بر مردان، در دنيا حرام كرد؛ ولي در بهشت، زيباترين لباس هايي را كه در دنيا، آن محروم بودند، در تن مي كنند و دست بندهاي جواهر نشان در دست دارند.اگر مردان در اين دنيا، از اين ها محروم شده اند، شايد به علت غرور و غفلت و... بوده است و چون در بهشت، اين مسائل مطرح نيست، اين ممنوعيت ها نيز برداشته مي شود و جبران مي گردد.

ب- براي بيان نعمت هاي بهشتي، هرگز الفاظ معمولي دنيا، كافي نيست و چاره اي نيست جز اين كه با اين الفاظ، به آن نعمت هاي عظيم و توصيف ناشدني اشاره شود [2] .



[ صفحه 117]



ج- دنيا، جايگاه تكليف است و ما به انجام دادن همه فرمان هاي الهي موظف هستيم؛ هر چند در برخي موارد، سبب حقيقي را ندانيم؛ اما آخرت، جايگاه نتيجه است و با دنيا قابل مقايسه نيست.

د - طلاي زرد تنها چيزي است كه حرمت آن در شريعت، ثابت است و شايد سبب آن، آثار فيزيكي سوئي باشد كه بر جسم مرد مي گذارد. بديهي است كه انسان در آخرت،هرگز تحت تأثير چنين عواملي قرار نمي گيرد.

در ضمن، چه كسي گفته كه حرمت و حليت ذاتي اشيا است؟ تشريع، چه از سوي شارع مقدس و چه از سوي انسان، امري اعتباري است. در شريعت هاي گذشته، بعضي محرمات وجود داشته كه در شريعت اسلام، حلال بوده است؛ قرآن مي فرمايد: (و لأحل لكم بعض الذي حرم عليكم) [3] [و آمده ام] تا پاره اي از چيزهايي را كه بر شما حرام شده (مانند گوشت بعضي از چهارپايان و ماهي ها) هلال كنم.

بنابراين حرمت مربوط به دنيا است، نه آخرت.



[ صفحه 119]