وقتي انسان در برابر هم نوع خود قرار مي گيرد، مواظب رفتار و حواس خويش است. وقتي باور كرديم در حضور خدا هستيم و خداوند از روي لطف به ما اجازه داده در حضور او بايستيم و با او سخن بگوييم و به درد دل و مناجات با او بپردازيم، آيا جا دارد از او غافل شويم؟ خداوند مي فرمايد: كسي كه نماز مي خواند، ولي دل به نماز نمي سپرد، آيا نمي ترسد كه او را به صورت الاغ مسخ كنم؟ در حقيقت غفلت و بي توجهي در نماز، آن قدر زشت است كه خداوند چنين تنبيهي را براي آن در نظر گرفته است.