يكي از مظاهري كه نشان مي دهد ما كار نكرده ايم و مقصر هستيم، همين ايام عاشوراست. وقتي ظهر مي شود و اذان مي گويند هنوز دسته ها و هيئت ها مشغول سينه زدن هستند. او دارد مي گويد حي علي الصلوة، حي علي الفلاح، اما كسي توجه نمي كند. آيا اين نشانه آن نيست كه ما به نماز بي اعتنايي كرده ايم؟ نشان اين نيست كه ما اساس كار را فراموش كرده ايم؟ بايد برنامه ها را به گونه اي طراحي كنند كه هيئت ظهر به جايي برسد و نماز بخواند و بعد عزاداري را ادامه بدهد. يا در حرم حضرت رضا(ع) وقتي مي گويند حي علي الصلوة يعني وقت نماز است؛ يعني اي زوّار اگر خدا مي خواهيد خدا مي گويد بيا به اين طرف، رويت را به قبله كن، وقت نماز است. اگر غيرخدا را مي خواهي چرا كلاه سر خودت مي گذاري؟ اينها نشان بي اعتنايي به چيزي است كه خدا اهميت داده است و آنچه را مهم دانسته است ما غير مهم تلقي كرديم. بايد منتظر خيلي چيزها باشيم و اين قدم اول است.

خداوند ان شاءالله به عزيزاني كه به رشد و تعالي اين برنامه كمك مي كنند عزت عطا فرمايد.



[ صفحه 37]