يكي ديگر از راههاي تحصيل حضور قلب در نماز پرهيز از گناه و معصيت در طول شب و روز است. گناه به طور مستقيم به دل انسان اثر مي گذارد و دل را كدر مي كند. فلذا دل در اثر گناه هر چقدر كدر و سياه شود از درك معنويت و لذت عبادت محروم خواهد شد. انسان اگر بخواهد لذت عبادت را درك كند و از نماز لذت ببرد بايد دلش را از آثار گناه پاك نمايد. و اين حاصل نمي شود مگر اينكه انسان مراقب باشد گناه نكند. گناه نكردن و خود را از معاصي حفظ نمودن اثر بسزا در خشوع نماز دارد.

دل خانه خداست و نماز سخن گفتن با خداست. اين پرواضح است كه اگر بخواهيم از تكلم با خدا لذت ببريم، بايد خانه دل را از قذرات و ناپاكيها، پاك نماييم. گناه حجاب دل است، تا اين حجابها رفع نشود صداي خوش يار و نور معرفت خدا به دل انسان نخواهد رسيد. با وجود اين حجابها، دل انسان به هر چه جذب مي شود جز خداي متعال. براي اينكه اين حالت پيش نيايد، بايد حجابها را برطرف كنيم، و دل را صيقل دهيم كه با كوچكترين اتصال، قطع از اغيار تحقق يابد.