حضرت امير عليه السلام در خطبه 192 نهج البلاغه مي فرمايد:

«فاعتبروا بما كان من فعل الله با ابليس اذا حبط عمله الطويل و جهده الجهد و كان قد عبدالله سته آلاف سنه - لا يدري امن سني الدنيا ام من سني الاخره - عن كبر ساعه واحده فمن ذا بعد ابليس يسلم علي الله بمثل معصيته؟ كلا ما كان الله سبحانه ليدخل الجنته بشرا بامر اخرج به منها ملكا. ان حكمه في اهل السماء



[ صفحه 148]



و اهل الارض لواحد، و ما بين الله و بين احد من خلقه هواده في اباحه حمي حرمه علي العالمين»

از آنچه كه خداوند نسبت به ابليس انجام داد عبرت گيريد، زيرا به خاطر تكبر يك لحظه، اعمال فراوان و كوششهاي مداوم او را از بين رفت، در حالي كه شش هزار سال خدا را عبادت كرده بود. و معلوم نيست كه اين شش هزار سال از سالهاي دنياست يا سالهاي آخرت - چگونه ممكن است پس از ابليس، فردي همان اشتباه را تكرار كند و سالم بماند؟ نه هرگز! خداوند هيچ گاه انسان را براي عملي وارد بهشت نمي كند كه براي همان عمل فرشته اي را از بهشت خارج كرده است. فرمان خدا در آسمان و زمين يكسان است و بين خدا و خلقش دوستي خاص وجود ندارد كه به خاطر آن، حرامي را كه بر جهانيان ابلاغ فرمود حلال نمايد. شيطان تمام توان خود را بر اين مصروف داشته است كه بندگان خدا را از صراط مستقيم منحرف سازد و تا حد كفر آنها را ببرد. انكار خدا سخت است فلذا شيطان به طور مستقيم بندگان خدا را وسوسه نمي كند كه خدا را انكار كنند بلكه اول كاري مي كند كه انسان گرفتار گناه و معصيت شوند و همين معصيت اثر خود را بگذارد كه به مرور زمان و با تكرار آن عادي شده و در نهايت به كفر منجر مي شود ولي آسان ترين راه براي شيطان اين است كه افراد را از نماز دور سازد چرا كه نماز انسان را در صراط مستقيم نگه مي دارد و نخواندن آن و بي توجهي به آن مستلزم سبك شمرده شدن امر خداوند مي شود و آنگاه موجب كفر مي گردد، به همين خاطر خداوند متعال فرموده است (انها لكبيرة الا علي الخاشعين) [1] .

چون شيطان در روي آن سرمايه گذاري بيشتري مي كند و مي كوشد مردم را از نماز فراري دهد و اهل نماز را كمتر كند.



[ صفحه 150]