زماني كه حيات آدمي در اين دنيا خاتمه يابد و صفحه زندگي مادي او بسته گردد وارد عالمي بسيار تنگ و تاريك مي شود كه نه نوري است و نه مونسي، نه همدمي و نه كمك كاري. او در آنجا تنهاي تنهاست. اطراف او را تاريكي محض فراگرفته و وحشت قبر سراسر وجودش را پوشانده است. تمام خواستهايش اين است كه كسي براي او چراغي روشن نمايد و يا او را دلجويي داده تا مقداري از ترس و وحشتش كاسته گردد هيچ فريادرسي براي او نيست مگر اعمال نيكي كه در دنيا انجام داده است و نماز يكي از بهترين دوستاني است كه در آن لحظات حساس و وحشت انگيز به فريادش مي رسد. رفيق تنهايي او شده و نوري در تاريكي قبرش ايجاد مي كند. پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: «ان الصلاة تأتي الي الميت في قبره بصورة شخص انوراللون يونسه في قبره و يدفع عنه اهوال البرزخ». يعني «همانا نماز به صورت انساني سفيد چهره وارد قبر ميت شده و با او انس مي گيرد و وحشتهاي برزخ را از او برطرف مي كند».



[ صفحه 144]