در روايات و احاديث كه تارك الصلاه را كافر ناميده است، مراد كدام كفر است؟ كفر در اينجا به معني ترك واجب است يا به معناي انكار خداست. با تحقيق در احاديث روشن مي شود كه مراد از كفر در تارك الصلاه، ترك واجب نيست چون امام صادق عليه السلام نماز را جزء آن كفري مي داند كه در مقابل ربا و قتل نفس و... قرار گرفته است و آن «كفر بالله» است. به نظر مي رسد مراد از كفر در اينجا كفر به سبب ترك واجب است، يعني اين شخص نه تنها واجب را ترك كرده است و به اين معني كافر است بلكه همين ترك واجب يعني ترك نماز خصوصيتي دارد كه موجب انكار و يا استخفاف امر خدا مي شود و همين امر باعث كفر مي گردد. در روايات گذشته معلوم بود كه مراد از كفر ترك واجب نيست. پيامبر اسلام مي فرمايد: «ما بين الكفر و الايمان الا ترك الصلاه» «يعني بين كفر و ايمان [1] جز ترك نماز فاصله اي نيست» از اين روايات كه كفر و ايمان را در مقابل هم قرار داده است، استفاده مي شود كه مراد از كفر تارك الصلاه، همان كفر مقابل ايمان است.